«Από μικρός έγραφα μόνος μου διάφορες ιστορίες και μετά τις έπαιζα και μόνος μου. Δεν είναι τόσο λυπηρό όσο ακούγεται», μου λέει ο Δημήτρης Μοθωναίος και μας πιάνουν τα
γέλια. Είναι από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Τον έχω απολαύσει πολλάκις σε διάφορα είδη θεάτρου. Από τραγωδία μέχρι φάρσα. Φέτος βυθίζεται στο ποιητικό σύμπαν του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα υποδυόμενος τον Λεονάρντο στον «Ματωμένο Γάμο», που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο θέατρο Αποθήκη.
«Είναι ένα έργο γραμμένο σχεδόν σύμφωνα με τις αρχές της αρχαίας τραγωδίας. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν έναν έρωτα που αρχικά δεν μπορεί να ανθίσει λόγω της δικής τους εγωιστικής συμπεριφοράς και στο τέλος όταν καταφέρνει να ανθοφορήσει καταδικάζεται από την κοινωνία. Δύο άνθρωποι τολμούν να αναμετρηθούν με τα θέλω τους για να καταλήξουν εν τέλει στον θάνατο», παρατηρεί, επισημαίνοντας ότι «ήταν πολύ δύσκολο να αποδοθεί ρεαλιστικά ο λόγος του Λόρκα και να μην είναι ο ήρωας απλά ένα σύμβολο που λέει αυτά τα πολύ ωραία λόγια».
Όπως μου εξηγεί, ο Κακλέας έχει δημιουργήσει μία πιο αφαιρετική παράσταση πάνω στο έργο. «Έχουν αντικατασταθεί μέρη του λόγου από κινήσεις του σώματος. Νομίζω ότι ο Κακλέας έχει προσπαθήσει να αποτυπώσει στη σκηνή τις ασυνείδητες επιθυμίες των ηρώων, ακόμα κι όταν αυτές υπονοούνται μέσα στο κείμενο. Η σκηνοθεσία του φτάνει στον πυρήνα του έργου, δηλαδή στις αντικρουόμενες επιθυμίες των ηρώων που συγχέονται με τους φόβους τους. Ο Λεονάρντο και η Νύφη, ας πούμε, συνειδητοποιούν απόλυτα τον έρωτά τους μόνο όταν ξέρουν ότι πρόκειται να πεθάνουν. Αυτό νομίζω ότι είναι τρομερά σύγχρονο».
«Εσύ θα πέθαινες ποτέ στο όνομα του έρωτα;» τον ρωτάω. Χαμογελάει. Το σκέφτεται για λίγο και ύστερα απαντά: «Γενικά είμαι επιρρεπής στις επιθυμίες μου, αλλά νομίζω ότι είμαι σε μία πιο ισορροπημένη περίοδο αυτόν τον καιρό, οπότε ίσως να μην πέθαινα!» μου απαντά γελώντας.
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με τον Γιάννη Κακλέα. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που επιτρέπει στον Κακλέα να ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα σε δουλειές που φέρουν ένα καλλιτεχνικό στίγμα και σε πιο εμπορικές δουλειές. «Είναι εξαιρετικά απενοχοποιημένος σχετικά με τον εαυτό του και τις δουλειές του. Ξέρει πολύ καλά γιατί κάνει την κάθε δουλειά», μου εξηγεί ο Δημήτρης και θυμάται το πόσο εντυπωσιάστηκε με τη στάση του στις δύσκολες στιγμές που βίωσαν όλοι οι συντελεστές αυτής της παράστασης. «Υπήρξαν διάφορες περιπέτειες με την αρχική παραγωγή του έργου», μου λέει αναφερόμενος στον παραγωγό Δημήτρη Κιρκινέζο, που αθέτησε τη συμφωνία του με τον Κακλέα στα μέσα των προβών με αποτέλεσμα η παράσταση να κινδυνεύσει να γίνει… όνειρο απατηλό. «Δεν έχω ξαναδεί τέτοια στάση από σκηνοθέτη. Συσπείρωσε την ομάδα και το πήρε όλο πάνω του. Χωρίς την επιμονή του και φυσικά την υπομονή όλων ημών των υπολοίπων, δεν θα είχε γίνει αυτή η παράσταση. Νομίζω ότι αγαπάει πάρα πολύ αυτή τη δουλειά», σχολιάζει.
Με αφορμή τη στάση του Κιρκινέζου, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κόκκινο πανί για τους ανθρώπους του χώρου, τον ρωτάω κατά πόσο θεωρεί ότι και ο καθένας τους προσωπικά έχει ευθύνη όταν δέχεται να συνεργαστεί με έναν άνθρωπο που έχει αθετήσει ουκ ολίγες φορές τις συμφωνίες του. «Είναι τόσο ρευστή η κατάσταση ειδικά φέτος, που δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων τι θα συμβεί. Εμείς συμφωνήσαμε με πολύ καλούς όρους και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε μία τέτοια εξέλιξη. Γενικά είναι πολύ περίεργη η φετινή χρονιά. Ακυρώνονται πράγματα, γίνεται χαμός!» παρατηρεί ο Δημήτρης.
«Οταν ήσουν στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης είχες φανταστεί ποτέ ότι θα αντιμετώπιζες τέτοια εμπόδια στη δουλειά σου;» τον ρωτάω. «Οχι φυσικά. Στη σχολή φαντάζεσαι ακόμα μόνο το ιδανικό σενάριο. Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που συναντάς αργότερα και με τους οποίους δεν σε εξοικειώνει η σχολή σε καμία περίπτωση. Ειδικά από το Τέχνης, την εποχή που φοιτούσα εγώ, αυτό που μου έχει μείνει είναι ένας ρομαντισμός και η αφοσίωση σε σχέση με το θέατρο. Υπάρχουν όμως και μία σειρά από άλλα, καθαρά πρακτικά, ζητήματα, που δεν τα έχεις υπολογίσει» μου λέει.
Αρχικά δεν υπήρχε η σκέψη να ασχοληθεί με το θέατρο. Οντας πολύ καλός μαθητής, πέρασε με ευκολία στη Νομική. «Θεώρησα ότι αυτή η σχολή θα μπορούσε να μου εξασφαλίσει ένα ανοιχτό θεωρητικό πλαίσιο. Απογοητεύτηκα πάρα πολύ από τον τρόπο που γίνονταν τα μαθήματα. Κατάλαβα ότι θα μπλέξω πάλι σε μία διαδικασία παπαγαλίας διαβάζοντας μόνο Δίκαιο. Δεν με ιντρίγκαρε όλο αυτό», μου εξομολογείται. Εντελώς συμπτωματικά στο ίδιο τμήμα μαζί του βρισκόταν και η Νάντια Κοντογεώργη, που ένιωθε ακριβώς όπως και ο Δημήτρης. «Είδα τη Νάντια να δίνει για το Εθνικό και αποφάσισα να δοκιμάσω κι εγώ τις δυνάμεις μου. Κι από εκεί και πέρα το θέατρο για μένα ήταν μονόδρομος. Βρήκα έναν τρόπο έκφρασης που μου ταίριαζε απόλυτα κι αποφάσισα ότι αυτό θα κάνω», θυμάται.
Ηταν τυχερός. Και ικανός φυσικά. Γιατί για να σε πάρει ο Στάθης Λιβαθινός στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού με το που έχεις τελειώσει τη Δραματική Σχολή δεν αρκεί απλά να είσαι τυχερός. Με το καλημέρα ο Δημήτρης βουτάει στα βαθιά συμμετέχοντας στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι με την ομάδα του Λιβαθινού. «Ηταν κάτι σαν μεταπτυχιακό. Κάναμε γύρω στους οκτώ μήνες πρόβα, τρομερούς αυτοσχεδιασμούς, μελέτη πάνω στο κείμενο, διαβάσαμε όλα τα έργα του Ντοστογιέφσκι, κάναμε εργασίες… Φοβερή εμπειρία. Αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων. Νομίζω ότι αν ξεκινούσα μόνο με τα εφόδια της Δραματικής Σχολής δεν θα ήμουν έτοιμος», μου λέει.
Επτά χρόνια μετά ο Δημήτρης συνεχίζει να κάνει θέατρο με την ίδια αγάπη και αφοσίωση. Ισως και με ακόμα μεγαλύτερη τώρα. «Αυτή η μορφή τέχνης μπορεί να μου χαρίσει τρομερή απόλαυση. Ψάχνουμε όλοι μαζί ένα πλαίσιο μιας ιστορίας, ο καθένας παίρνει έναν ρόλο και προσπαθεί να είναι πιστός σε όσα του έχουν ζητηθεί, αλλά παράλληλα αυτοσχεδιάζει κάθε μέρα και αναπνέει μέσα από αυτό το άλλο σώμα. Αυτό εμένα με ανακουφίζει πραγματικά», ομολογεί.
Τελευταία ερώτηση. «Πώς θα συμπλήρωνες τη φράση: 'Το 2015 θα είναι μία χρονιά που…';». Με κοιτάζει αινιγματικά. Παύση. «Θα είναι μία χρονιά που αισθάνομαι ότι θα είμαι πιο συνειδητοποιημένος και σε σχέση με τη δουλειά μου και σε σχέση με άλλους τομείς της ζωής μου», μου επισημαίνει. «Αισθάνομαι ότι έχω δουλέψει πολύ όλο αυτό το διάστημα με τον εαυτό μου, τις επιθυμίες μου και τους στόχους και όλο αυτό θα αποδώσει καρπούς μέσα στο 2015».
from anatakti.gr http://anatakti.blogspot.com/2014/12/blog-post_6025.html
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου