όλοι κλαίγανε: η μαμά μου, η γιαγιά μου, ο παππούς μου. Με αποχαιρετήσανε λες και πάω στο Άουσβιτς. Είχα μέσα μου ένα βάρος και έλεγα τι έκανα στους ανθρώπους; Εγώ να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή θέλω μόνο». Καθόμαστε στα καθίσματα του θεάτρου Γκλόρια λίγο πριν αρχίσει η παράσταση «Ο Kύριος Παπαπαναγιωτοπουλάκης» όπου πρωταγωνιστεί με τη Μαρία Σολωμού – είναι η τρίτη φορά που συναντιούνται μαζί θεατρικά και αναμφίβολα έχουν ταιριάξει. Έχει κέφια. Και όταν ο Νίκος έχει κέφια είναι απολαυστικός. Είναι σαν να παίζει διαφορετικούς ρόλους σε stand up comedy, σαν να βλέπεις ένα μιούζικαλ μόνο για σένα. «Καλά δεν σου έχω πει ότι οι γονείς μου χώρισαν σχεδόν αμέσως μόλις παντρεύτηκαν; Ούτε που δίνεις σημασία στις συνεντεύξεις μου έτσι;
Μεγάλωσα με τον παππού, τη γιαγιά και τη μαμά μου όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Ο παππούς μου ήταν και μπαμπάς και η γιαγιά μου ήταν και μαμά μου. Με τη μητέρα μου υπήρχε η αίσθηση ότι ήμασταν αδέλφια. Τον μπαμπά μου τον έβλεπα, δεν μου ήταν άγνωστος, αλλά έμενε στην Αθήνα. Για αυτό και όταν πέθαναν οι παππούδες μου ήταν σαν να έχανα τους γονείς μου. Εκεί κατάλαβα τι διπλό ρόλο παίζανε. Προφανώς λοιπόν υπήρχε πολύ καταπίεση. Ήμουν σαν το αβγό Φαμπερζέ, μη και βγω από το σπίτι και σπάσω. Για τα βασικά μπορούσα να λείψω, για το σχολείο για παράδειγμα, που αν μπορούσαν θα μου το έκοβαν και αυτό. Πρώτη φορά πήγα για καφέ εκείνο το καλοκαίρι που τελείωνα την τρίτη γυμνασίου και θα πήγαινα πρώτη λυκείου. Για μένα αυτό τότε ήταν μια μικρή νίκη».
Το ότι έφυγε από το σπίτι για να πάει στην Αθήνα, βέβαια, ήταν αδιαπραγμάτευτο. «Ήταν τόσο μεγάλο το θέλω μου να γίνω ηθοποιός και τόσο προγραμματισμένο μέσα μου που χωρίς να το καταλαβαίνω δεν τους άφηνα επιλογή. Τελικά κανείς δεν μπορεί να μη σε αφήσει να φύγεις. Είναι οι φόβοι μας που μας κρατάνε πίσω. Ήθελα να έρθω μόνος μου στην Αθήνα γιατί αποζητούσα το οξυγόνο. Όταν ήρθα συγκατοικούσα με κάτι φίλους μου σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα, ήταν ένα με το πεζοδρόμιο με μια μικρή κουζινίτσα και κοιμόμουν σε κάτι καναπέδες. Αλλά εμένα μου φαινόταν Μπάκινχαμ», λέει. «Όταν ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή, η γιαγιά μου πήγε στην εντατική και έφυγε ξαφνικά. Έπεισα τη μαμά μου να δει έναν ψυχολόγο ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί το πένθος. Ήξερα ότι θα ζοριζόταν… Αργότερα πήγα και εγώ για τον ίδιο λόγο. Τουλάχιστον αυτό ήταν η αφορμή. Γιατί οι αιτίες ήταν πολλές. Τώρα διαχειρίζομαι τα πράγματα σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό και σκέφτομαι πριν πω κάτι. Είναι χαρακτηριστικό του χαρακτήρα μου – το «ατακαδόρος» δεν είναι καλό πάντα. Μερικές φορές ο «ατακαδόρος» πρέπει να σκέφτεται πριν μιλήσει. Νομίζω ότι έχω αντιληφθεί μερικά πράγματα για μένα και κάποια τα έχω μαλακώσει…
Τι δεν μπορείς όμως να λειάνεις εύκολα στον χαρακτήρα σου;
Δεν συνδέομαι εύκολα με τους ανθρώπους. Ούτε και φίλους είχα, είχα πολλούς γνωστούς αλλά όχι φίλους. Φίλους κατάφερα να κάνω την Ελισάβετ (Κωνσταντινίδου), τη Ζέτα (Μακρυπούλια) τον Θανάση (Αλευρά), τον Γιώργο (Δάσκαλο), τη Θάλεια (?). Ναι, τώρα ξέρω, είχα ένα θέμα με τη δέσμευση.
Όμως από ότι γνωρίζω έχεις κάνει μόνο μακροχρόνιες σχέσεις…
Μόνο γιατί είμαι και συντηρητικός. Έχω κάτι ωραία παλιακά. Για αυτό και το κους κους ήταν ζάχαρη στο ψωμί μου με τις τηλεφωνικές γραμμές. Δεν το έπαιζα. Πραγματικά πίστευα αυτά που έλεγα και τους έβριζα τους ανθρώπους. Είναι αυτό που άρεσε και στις κυρίες, που έβλεπαν ένα νέο άνθρωπο να σκέφτεται σαν 80 χρονών.
Άρα κάνεις σχέσεις μόνο με ανθρώπους που μπορείς να ελέγξεις….
Μόνο τέτοιες. Αυτός που θέλει να ελέγχεται θέλει κάποιον να τον ελέγχει. Έχω φτάσει σε όρια, έχω αισθανθεί ότι έχω αγαπήσει, έχω κλάψει, έχω κάνει όλα αυτά που γίνονται στις αμερικάνικες ταινίες, αλλά νομίζω ότι γενικά δεν αφήνομαι. Τα πατώματα δεν είναι για να σερνόμαστε, είναι για να τα πατάμε. Και ναι, εγώ φεύγω πάντα πρώτος…
Αφήνεις δηλαδή πληγωμένο κόσμο πίσω σου…
Αφήνω… ο σκοπός μου δεν είναι να πληγώσω κανέναν αλλά το κάνω, όχι συχνά, και μετά στεναχωριέμαι. Επίσης, δεν θα διαλέξω μια προσωπικότητα πιο δυνατή από εμένα… Μου φαίνεται πιο θελκτικό, αυτό το πιο εύθραυστο και πιο ευάλωτο που ταυτόχρονα είναι και χειρίσιμο. Δεν το βλέπω σαν μάχη να αναμετρηθώ με κάτι πιο δυνατό, το βλέπω σαν πολιορκία…
Τα όνειρά σου τα επαγγελματικά τα έχεις κάνει πραγματικότητα;
Στη δουλειά έχω ξεπεράσει τα όνειρά μου εδώ και πολλά χρόνια. Και η τηλεόραση με βοήθησε πολύ. Ξέρω πως αν δεν είχα κάνει τηλεόραση ίσως να μην είχα κάνει θέατρο. Όμως ποτέ δεν μπέρδεψα τους ρόλους. Από την πρώτη μέρα του Κους Κους έλεγα σε όλους τους καλεσμένους ότι είμαι ηθοποιός και να με έχουν υπ΄ όψιν. Δεν φαντάστηκα όμως ποτέ ότι θα μπορούσα να φτιάξω κάτι δικό μου. Περίμενα οι άλλοι να σκεφτούν για μένα. Κι επειδή το Κους Κους δεν ήταν πολύ αγαπημένο στο χώρο δεν είχα πολλές προτάσεις. Τελικά, με φώναξε ο Θοδωρής Πετρόπουλος για να κάνω το Σεσουάρ για δολοφόνους, μετά ο Γιώργος Βάλλαρης με τα stand up comedy και η Τζένη Διαγούπη που γράψαμε μαζί. Μπορώ δηλαδή να τρέξω αλλά θέλω να με σπρώξεις. Αλλιώς μπορεί να είμαι ώρες στην εκκίνηση και να το σκέφτομαι.
Πιστεύεις ότι έχεις κάνει σωστές επιλογές στην καριέρα σου;
Φυσικά και έχω κάνει! Τι εννοείς; Και πολλά παραπάνω από όσα είχα φανταστεί.
Πιστεύεις ότι έκανες σωστά που έφυγε από τον Alpha;
Πιστεύω ότι έκανα σωστά που έφυγα από το «Δέστε τους». Δεν είχα σκοπό να φύγω από τον Alpha. Αλλά δεν μου πρότειναν κάτι άλλο. Δεν είχα θέμα ούτε με το κανάλι ούτε με τους ανθρώπους. Ζητούσαν ένα προϊόν και εγώ ένα αντίτιμο.
Γιατί να μη θέλεις να συνεχίσεις κάτι που έχει επιτυχία τηλεοπτικά και παράλληλα σου φέρνει κόσμο στο θέατρο…
Γιατί αισθάνθηκα ότι λιμνάζω. Εγώ άλλαζα σπίτι κάθε χρόνο και το «Δέστε τους» κράτησε 5 χρόνια – ήταν υπέρβαση για μένα. Δεν θεωρώ ότι έκανα λάθος που δεν έκανα εκπομπή, αλλά αυτό που με διέλυσε είναι που δεν έκανα θέατρο. Θα μπορούσα να κάνω ένα βήμα πίσω στην τηλεόραση πριν ο κόσμος με βαρεθεί. Από την άλλη βέβαια φέτος αποσυντονίστηκα. Καθόμουν μεσημέρι σπίτι μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα χρόνο. Και τι τον έκανα; Τίποτα.
Θα μπορούσες να συνεργαστείς με ανθρώπους που είχες δουλέψει στο παρελθόν; Ακόμα και με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου για παράδειγμα;
Με την ψυχανάλυση έχω καλύτερο σκίτσο για τους ανθρώπους που είναι στη ζωή μου και που έχω συνεργαστεί. Κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσα να ξανασυνεργαστώ με όλους αυτούς που θα έχω συνεργαστεί. Αλλά δεν ταιριάζεις με όλους τους ανθρώπους ούτε κι εγώ είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου.
Θα μπορούσες να συνεργαστείς με τη Μαρία Μπεκατώρου στη νέα εκπομπή που ετοιμάζει;
Ναι, είναι ένα πρόσωπο που θα ταιριάζαμε. Είναι κι αυτή με τις συνεργασίες σαν χαμαιλέων. Εφαρμόζει όπου τη βάλεις, έχει ένα τρόπο να υπάρχει.
Αν σου έλεγα να μου μιλήσεις για τη χημεία σου με τη Μαρία Ηλιάκη και την Κατερίνα Καινούργιου τι θα μου έλεγες;
Ήταν πολύ διαφορετικό το ταίριασμά μας. Η κάθε μια μου έδινε κάτι διαφορετικό και δεν στο λέω για να κάνω τον καλό. Με τη Μαρία έχω άλλη οικειότητα, την ξέρω, με εκνευρίζει και ταυτόχρονα την αγκαλιάζω τη φιλάω, τη νοιάζομαι. Με την Κατερίνα καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι που με διασκέδαζε πάρα πολύ και έκανε πολύ καλό στην Κατερίνα. Δεν είχα την ίδια σχέση και με τις δύο.
Πόσο ανταγωνιστικά πιστεύεις ότι έχεις λειτουργήσει τηλεοπτικά;
Πιστεύω αρκετά στον εαυτό μου. Την τηλεόραση την αντιμετώπισα σαν θέατρο που σημαίνει ότι υπάρχουν ρόλοι για όλους άρα δεν το βλέπω ανταγωνιστικά. Είμαι πολύ επίμονος, που είναι λάθος, και ίσως να μην έπρεπε κι έχω μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για το τι πρέπει να γίνεται στις εκπομπές. Μπορεί να μην μέτρησα καλά τον εαυτό μου, μπορεί να έχω υπάρξει απότομος στα λόγια αλλά δεν μπορώ την αδικία. Ακόμα και στο θέατρο αν ο άλλος πάρει το γέλιο του κοινού που εγώ τον έχω σκηνοθετήσει ή έχω γράψει το κείμενο παίρνω και από εκεί την ικανοποίησή μου. Δίνω έτσι μικρά κομματάκια στον εγωισμό μου και κοιμάται.
Στην τηλεόραση έχεις περάσει από όλες τις ζώνες. Σήμερα έχεις την αγωνία του να επιστρέψεις;
Δεν μπορώ να σου πω ότι δεν με νοιάζει. Το όνειρο μου τελείωσε με το Νικ ο κλοκ. Χρόνια έλεγα ότι θέλω να κάνω βραδινή εκπομπή και την έκανα. Τώρα δεν έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Η ιστορία έδειξε ότι το απόγευμα μου πάει καλύτερα. Σίγουρα δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα.
Δηλαδή δεν ισχύει ότι σου έχει γίνει πρόταση να παρουσιάσεις πρωινό με τη Ζέτα Μακρυπούλια;
Κάθε χρόνο. Δεν έχω παράπονο. Δεν ξέρω αν θέλω να κάνω πρωινό. Το «Δέστε τους» ήταν άλλο πράγμα. Είχε σχόλιο ατάκα, και μου αρέσει πολύ ίσως γιατί εκεί αισθάνομαι πιο ασφαλής.
Γιατί λένε ότι θα επιστρέψεις στον Alpha;
Γιατί στο χέρι μου είναι; Δεν έχω κάνει καμία κουβέντα ! Ο Ant1 μου έκανε την τιμή- ειδικά αυτή την περίοδο- να με έχει με συμβόλαιο, οπότε θα περιμένω να δω τι έχει να μου πει -αν έχει να μου πει. Αν όχι, δεν τα παίρνω όλα προσωπικά. Όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά.
Δεν έχασες χρήματα με τις φετινές σου τηλεοπτικές επιλογές;
Ο Alpha μου έδωσε ένα ωραίο ποσό για να μείνω και εγώ προτίμησα τα πολύ- πολύ λιγότερα. Άρα μπορώ να καταλήξω ότι δεν παίζει το χρήμα τόσο σημαντικό ρόλο. Ευτυχώς πέρσι είχα φτιάξει ένα κομπόδεμα για να αντιμετωπίσω μια κατάσταση όπως τη φετινή χρονιά…
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
from anatakti.gr http://ift.tt/1GejAdM
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου