«Για το ζήτημα της Εκπαίδευσης των Προσφυγόπουλων»
Μόρφωση για όλα τα προσφυγόπουλα σε ανθρώπινες συνθήκες
με κρατική ευθύνη.
Καμία ανοχή στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό!
Στα σχολεία δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για το μίσος του ρατσισμού, του φασισμού και των διακρίσεων. Θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας με τις αξίες της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της αγάπης προς τον άνθρωπο.
//
Η ΑΣΓΜΕ, η Ομοσπονδία Αττικής, η Ένωσή μας και οι σύλλογοι γονέων όλο το προηγούμενο διάστημα απέδειξαν έμπρακτα, την αλληλεγγύη τους στο δράμα των προσφύγων, συγκεντρώνοντας πολλές φορές τρόφιμα και ρουχισμό, με μεγάλη ανταπόκριση. Ταυτόχρονα με την εκδήλωση της πολύμορφης και έμπρακτης αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες, συνεχίζουμε να στηρίζουμε την ικανοποίηση του βασικού αιτήματός τους: να σταματήσει εδώ και τώρα ο εγκλωβισμός τους, να μπορούν να μετακινηθούν στις χώρες του τελικού προορισμού τους, παρά την πολιτική της Ε.Ε, που αποτελεί δέσμευση και της ελληνικής κυβέρνησης, παραβιάζοντας ακόμα και τις διεθνείς συνθήκες.
Σήμερα, που 60000 είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας είναι ανάγκη να υλοποιηθούν με κρατική ευθύνη όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ουσιαστική εκπαιδευτική διαδικασία για τα παιδιά των προσφύγων, χωρίς την εμπλοκή των ΜΚΟ, που να περιλαμβάνει τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας, της ελληνικής γλώσσας, μιας ξένης γλώσσας ανάλογα με τη χώρα που επιθυμούν για τελικό προορισμό τους.
Ταυτόχρονα το κράτος πρέπει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, μέσα από τις δημόσιες δομές υγείας, ώστε να παρέχονται οι κατάλληλες υπηρεσίες υγείας, όπως εμβόλια, για την πρόληψη ασθενειών.
Είμαστε ένας λαός που έχει γνωρίσει καλά τι σημαίνει προσφυγιά και μετανάστευση. Σε όσους λοιπόν κάνουν ότι δεν γνωρίζουν, ότι δεν βλέπουν, αφιερώνουμε το παρακάτω ποίημα του Μπ. Μπρεχτ
Για τον όρο μετανάστης.
Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν: «Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2016
from anatakti.gr http://ift.tt/2d99itR
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου