Χρόνια πολλά...

που προβάλει πάνω από το μενεξεδένιο πέπλο μιας ξαστεριάς, αλλάζοντας τον ρόλο της αυλαίας στο σκηνικό του ουρανού.
έμοιαζε ολόκληρη, «παράθυρο» που ηχο-χτυπούσαν τα συναισθήματα σαν τύμπανα όπως ενεργοποιούνται με τους αισθητήρες των παλμών μιας βροχής.
πότε βελονίσματα, πότε σταλάγματα ρυθμικών χαδιών που χάνονται στην αιωνιότητα του ορίζοντα.

Το σπίτι, είναι η ίδια γυναίκα του χτες, που αντίκρισες για μια στιγμή στην στροφή και μετά... την πήρε η ιστορία.
θύμιζε πότε χιονονιφάδα πότε θράκα σαν εκείνη την πρώτη σπίθα, σαν το αστέρι
Είναι η ίδια σήμερα που η παρουσία της σε περικυκλώνει με τους ίσκιους της.
Είναι η αυριανή αναπνοή που θα στοιχειώσει το προσκεφάλι σου.

Μοίρες... οι νύχτες στην σειρά σε βηματίζουν
σαν Χάντρες στο βραχιόλι της Μιας...
που πριν σβηστούν στην καπαρντίνα του ερέβους
αφήνουν έναν αντίλαλο στα μάτια.

Όταν ταυτίζονται οι ώρες με τους λεπτοδείκτες στο εγκόλπιο της αγκαλιάς,
μιας στιγμής στην μνήμη της συνάντησης των δύο που γίνονται...
Ένα!

Κωνσταντία Φαγαδάκη

from anatakti.gr http://ift.tt/2i9mFLq
via IFTTT