Φτάνοντας στην κορυφή του Υμηττού και αφού περάσαμε την μικρή πύλη χωρίς πόρτα, το κτήριο ξεπροβάλει μπροστά μας.
Οδηγήσαμε με επιφύλαξη στο χωμάτινο δρομάκι και σταθμεύσαμε μπροστά από το περίεργο αυτό κτήριο.
Το μάτι σου πέφτει αμέσως στο μικρο υπόστεγο και στο φορτηγάκι του ΠΑΚΟΕ (Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών) γαζωμένο κυριολεκτικά από τις σφαίρες!
Πλησιάσαμε με κάποια επιφύλαξη.
Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. Δεν υπήρχε πόρτα. Δεν υπήρχαν πόρτες.
Στο τέλος του διαδρόμου, αυτή η θέα:
Ο διάδρομος από το τέλος προς την είσοδο:
Στα δεξιά και στα αριστερά υπήρχαν εγκαταλειμένα δωμάτια. Το περίεργο ήταν πως δεν ήταν γυμνά όπως θα περίμενε κανείς. Σε μερικά υπήρχαν ακόμα κουφώματα, ή και σπασμένα τζάμια.
Κάποια είχαν ακόμα τα (φουσκωμένα, ξεχαρβαλωμένα) ξύλινα πατώματα.
Είναι ένα κτίριο αναπάντεχα μεγάλο -έχει άλλη μια πτέρυγα με δωμάτια:
Σχεδόν κάθε τοίχος είναι μπογιατισμένος με γκραφίτι κάθε είδους. Σε διάφορα σημεία βρήκαμε μπίρες. Είναι άδειο κι εγκαταλειμένο το κτίριο, αλλά άνθρωποι προφανώς έρχονται πότε πότε εδώ.
Εμείς δεν είδαμε κανέναν. Κάναμε μια βόλτα στα δωμάτια, ανεβήκαμε στην ταράτσα, βγάλαμε φωτογραφίες τη θέα και δεν καταλάβαμε ποτέ τι είναι αυτό το μέρος, για ποιο λόγο είναι εγκαταλειμένο και από πότε. Αν κάποιος ξέρει, ας το γράψει στα σχόλια. Είναι ένα μέρος συναρπαστικό, και σίγουρα μια από τις επόμενες ημέρες θα επιστρέψω εκεί αναζητώντας περισσότερα στοιχεία και απαντήσεις για τα μικρά μυστήρια που περιέχει, όπως για παράδειγμα το ποιος ζωγράφισε το πιο εντυπωσιακό και μεγάλο γκραφίτι του κτιρίου, το οποίο βρίσκεται στον τοίχο ενός από τους διαδρόμους, και είναι το εξής:
Το κείμενο αυτό γράφτηκε από το Θοδωρή Γεωργακόπουλο. http://ift.tt/1lFN1wn
from anatakti.gr http://ift.tt/1qoJxY2
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου