xrisima: Επιστολή προς Δήμαρχο Σπάτων, Αρτέμιδος Δημ. Μάρκου: «Κάντε κάτι, κάντε οτιδήποτε…»

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Επιστολή προς Δήμαρχο Σπάτων, Αρτέμιδος Δημ. Μάρκου: «Κάντε κάτι, κάντε οτιδήποτε…»

Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να διευκρινίσω πως δεν γνωρίζω προσωπικά, ούτε το νυν Δήμαρχο αλλά ούτε και κάποιον από τους πρώην δημάρχους Σπάτων-Αρτέμιδας, ή Αρτέμιδος, όπως ονομάζονταν πριν τη συνένωση με τον νόμο Καποδίστρια.

Το κείμενο που θέλω να επικοινωνήσω δεν έχει την παραμικρή πολιτική ή κομματική χροιά και αναφέρεται στην πόλη της Αρτέμιδας, ως αυτόνομη γεωγραφική οντότητα.

Νιώθοντας σίγουρος πως θα βρω πολλούς που να ταυτίζονται με τις απόψεις και τα συναισθήματά μου, θέλω να δείξω την αγανάκτησή μου για τις υπηρεσίες και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια έχει αντιμετωπιστεί διαχρονικά η πόλη και οι κάτοικοι της Αρτέμιδας, με επιπτώσεις στη ζωή μας αλλά κυρίως στην ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών μας.

Αφορμή στάθηκε μία πρόσφατη επαφή μου σε αθλητικό σύλλογο γειτονικού, για μία ακόμα φορά, δήμου.
Μου ήρθαν στο μυαλό οι πόσες, πολλές φορές που χρειάσθηκε να καταφύγω σε άλλες, όμορες πόλεις για κάποια αυτονόητη υπηρεσία, που η πόλη μου δεν είναι ικανή να μου παρέχει.

Χρόνια πριν, από τον Δημοτικό παιδικό σταθμό ακόμη, που λόγω εξαιρετικά περιορισμένων θέσεων δεν μπόρεσε να δεχθεί τα παιδιά μου, φτάνουμε σχεδόν δέκα χρόνια μετά,στο σήμερα.

Η οικογένειά μου όπως και πάρα πολλών άλλων δημοτών της Αρτέμιδας,υποχρεούται να διανύει άπειρα χιλιόμετρα ετησίως,(πάνω από 3.000!!), πληρώνοντας σε χρήμα, χρόνο και ατελείωτο κόπο το δικαίωμα της άθλησης και εκπαίδευσης, φυσικά όχι στη πόλη μας.Αιμορραγούμε, ανταγωνιζόμενοι καθημερινά το χρόνο και με ατελείωτο άγχος,προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας το αυτονόητο δικαίωμα στον αθλητισμό και τη πρόοδο.

Και το ερώτημα είναι, γιατί όλες ανεξαιρέτως οι όμορες πόλεις καρπώνονται τις προσπάθειες- επιτυχίες των παιδιών μας, καθώς επίσης και τα οικονομικά οφέλη που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα; Γιατί εμείς, ως πόλη δε μπορούμε; Τι κάναμε ή τι συνεχίζουμε να κάνουμε λάθος;

Σύμφωνα με τη τελευταία απογραφή του 2011(πηγή: Wikipedia), ο μόνιμος πληθυσμός της Αρτέμιδας ήταν 21.286 κάτοικοι.

Εύκολα μπορεί κανείς να υπολογίσει και να εκτιμήσει περίπου σε πόσες οικογένειες και σπίτια αντιστοιχούν οι κάτοικοι αυτοί.

Εάν κανείς προσθέσει και τα σπίτια των παραθεριστών,που δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι αλλά όλοι ξέρουμε πως είναι πολλοί, τότε εύκολα συμπεραίνει πως ο αριθμός των σπιτιών για τα οποία οι ιδιοκτήτες τους πληρώνουν δημοτικά τέλη μέσω του σίγουρου εισπρακτικού μηχανισμού της Δ.Ε.Η, είναι μεγάλος.

Ενδεικτικά στις πόλεις των Σπάτων και της Ραφήνας και κατά την ίδια απογραφή, ο μόνιμος πληθυσμός καταγράφηκε στους 12.557 και 12.168 κατοίκους, αντίστοιχα.
Είναι πράγματι αποκαρδιωτική ή όποια συσχέτιση και σύγκριση μεταξύ του αριθμού των μόνιμων κατοίκων (χωρίς να λαμβάνονται καν υπόψη οι παραθεριστές, που δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι), και του ύψους των πιθανών εισφορών και της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχονται, από τις συγκρινόμενες πόλεις προς τους κατοίκους τους.

Και το επόμενο ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι:Που πήγαν ή και που πάνε όλα αυτά τα χρήματα; Έχει ποτέ ανταποδοθεί κάτι σε αυτήν την άμοιρη πόλη; Η πολιτεία έχει ποτέ διαθέσει κονδύλια; Μήπως απλά κανείς και ποτέ δεν έχει ενδιαφερθεί;

Η Αρτέμιδα έχει την ίδια μορφή εδώ και δεκαετίες, οπότε κάποιος μπορεί να συμπεράνει πως τίποτα έως ελάχιστα έχουν δοθεί ως υπηρεσίες προς τους πολίτες της ή ως υποδομές στην πόλη.

Άναρχη δόμηση, βρώμικη παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υπαλλήλων καθαριότητας, χωρίς δρόμους, χωρίς σχολεία, χωρίς χώρους άθλησης, χωρίς ταυτότητα, με ελάχιστη πρόνοια, χωρίς καμία υποδομή αλλά κυρίως χωρίς όραμα.
Και οι πολίτες διαχρονικά, στο ίδιο έργο θεατές,πληρώνουν τα δημοτικά τέλη, αλλά τις υπηρεσίες άθλησης και εκπαίδευσης τις καταβάλουν στις όμορες πόλεις. Έτσι λοιπόν περνάνε τα χρόνια, απλά επιβιώνοντας και ελπίζοντας για κάτι καλύτερο στο «ELDORADO» της Ανατολικής Αττικής.

Και λέω «ELDORADO», γιατί απλά και ξεκάθαρα,είτε μας αρέσει είτε όχι, έτσι μας αποκαλούν. Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να μας αποκαλέσουν αφού η Αρτέμιδα είναι πραγματικά δεκαετίες πίσω, όχι μόνο από τις υπόλοιπες όμορες πόλεις αλλά και από όλες τις πόλεις της περιοχής των Μεσογείων.

Το μόνο που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια,είναι η πολύ μεγάλη οικιστική ανάπτυξη της περιοχής λόγω κυρίως του αεροδρομίου, που όμως είναι παράλληλα υπεύθυνο για τη τεράστια ηχορύπανση και μόλυνση από τον ήχο και τα καυσαέρια των αεροπλάνων, κάνοντας συνεπώς την όλη κατάσταση ακόμα χειρότερη.

Αλήθεια, κάποια ουσιαστικά ανταποδοτικά τέλη, (εκτός την υποτυπώδους διαμόρφωσης μέρους του παραλιακού μετώπου) από το αεροδρόμιο προς τη πόλη μας υπάρχουν; Και εάν ναι, έγιναν κάτι και τι; Μήπως τα οφέλη πάνε σε άλλες πόλεις και εμείς απλά δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα,ως χώρος απόθεσης αποβλήτων,όλους τους ρύπους του αεροδρομίου, με επιβάρυνση της υγείας μας και χωρίς κανένα όφελος για την πόλη και τους πολίτες της;

Πραγματικά ας αναρωτηθούμε τι να περιμένουμε; Και όπως χαρακτηριστικά κάποιοι μου ανέφεραν: «Δεν είστε ικανοί να αλλάξετε το όνομα με το οποίο είναι γνωστή η πόλη σας, πως περιμένετε να αλλάξετε προς το καλύτερο;».

Ίσως είναι συμβολική και «τραβηγμένη» ή φράση, αλλά ίσως και να έχουν δίκιο. Θυμάται κανείς ποιες πόλεις ονομάζονταν Κατσιπόδι, Σούρμενα, Ποδονύφτης, Κούλουρη ή Μαγκουφάνα. Αυτές οι πόλεις αλλάξαν όνομα, αλλά και μορφή.

Εμείς;

Με όλο τον πιθανό συμβολισμό που μπορεί να έχει η ονοματολογία, (το όνομα έχει επίσημα αλλάξει από Λούτσα σε Αρτέμιδα το 1974!!!), πρέπει να αναρωτηθούμε, θέλουμε να είμαστε Λούτσα ή να γίνουμε Αρτέμιδα.

Γιατί αυτές οι άλλες πόλεις άλλαξαν και εμείς δε μπορούμε; Τι πρέπει να κάνουμε και γιατί δε το κάνουμε;

Αγαπητέ κ. Δήμαρχε, με όλο το σεβασμό προς το θεσμό και το αξίωμά σας.
Αγαπητέ κ. Μάρκου.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ, ΚΑΝΤΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

Εάν δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τα σχολεία που η πόλη μας εδώ και χρόνια απελπισμένα χρειάζεται, εάν δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε έστω ένα μικρό κλειστό γυμναστήριο όπως έχουν όλες οι πόλεις των Μεσογείων, που έχουν ακόμα και το μισό πληθυσμό, για να αθληθούν τα παιδιά μας, κάντε τότε μία πλατεία, κάντε ένα δρόμο, πεζοδρομήστε κάτι, βάλτε ονόματα, φώτα και σήμανση στους δρόμους, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, που να έχει στρατηγική σημασία και συμβολισμό πως κάτι γίνεται.Δώστε σημεία ζωής και ένα μήνυμα πως υπάρχουμε, ενδιαφερθείτε, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.